Imbir jest jedną z najstarszych roślin wykorzystywanych w lecznictwie Dalekiego Wschodu. Jest ceniona od tysiącleci w starożytnej medycynie chińskiej, tybetańskiej i indyjskiej. Jako roślina lecznicza imbir został opisany w jednej z najstarszych chińskich ksiąg medycznych pochodzącej z około 2700 roku p.n.e.

Imbir ma specyficzny, silny aromat z odświeżającą leśną, nieco słodkawą nutą, zaś w smaku jest palący i lekko gorzki. Jego ostry smak i zapach spowodowany jest zawarością dużą ilością olejków eterycznych: gingerolu, zingeronu i citralu oraz żywicy.

Zastosowanie:
Jest dodawany do potraw słodkich oraz pikantnych, zwłaszcza do zup, a także do ryżu, jajek, deserów, kompotów. Imbiru używa się również do marynowanych ogórków lub dyni. Jako składnik mieszanki curry nadaje jej niepowtarzalny charakter orientu - i właśnie w krajach azjatyckich imbir jest najbardziej popularny, dodawany do wielu potraw z warzyw, a nawet stosowany jest jako afrodyzjak. Imbir stosuje się również do domowych wypieków: pierników, ciastek i herbatników. Zresztą imbir jest nie tylko kuchenną przyprawą. Używa się go do produkcji angielskiego piwa imbirowego (ginger ale) albo amerykańskiej lemoniady imbirowej.

Działanie:
- ułatwia trawienie
- łagodzi nudności i wymioty
- działa przeciwobrzękowo poprzez działanie moczopędne
- łagodzi infekcje w jamie ustnej
- rozgrzewa organizm, ppoprawia krążenie krwi, obniża ciśnienie krwi i poziom cholesterolu
- łagodzi bóle głowy, bóle miesiączkowe, bóle mięśni i stawów
- usuwa nieprzyjemny zapach z ust - odkaża i odświeża

Przeciwwskazania:
Choroby przewodu pokarmowego m.in. wrzody żołądka i dwunastnicy. Imbir jest przyprawą ostrą, silnie drażniącą i należy ją stosować z umiarem.